Codziennie rano stoję w kolejce po kawę. Kolejka jest spora, ekspres do kawy nieduży. Kubków brak, więc stoję ze szklanką z grubego szkła. Oglądam wizytówki noszone przez pracowników. Zatrudnieni na umowę o pracę z dumą prezentują swoją odznakę z wielkimi napisami Dipl.-Ing. czy Dr. umieszczonymi bezpośrednio przed nazwiskiem. Brakuje tylko Herr, choć zdarzają się von i de. Głośno dyskutują, pokrzykują by zaznaczyć swoją pozycję. Nadymają się, i na wydechu brzmią ich sylaby w rytmie na dwa. Kłaniają się i trzęsą się im ręce tylko przed pracodawcą z Nowego Świata. Nadmierna pewność siebie zżarła im mózg.

Kiedy słyszę: profesor uniwersytetu! robi mi się niedobrze. Wszak taki tytuł jest prawie zawsze dowodem na wyjątkowo nieprzeciętnego durnia. Im bardziej niesamowicie brzmi taki tytuł, tym większy dureń go posiada.
Thomas Bernhard - Wymazywanie. Rozpad (Auslöschung. Ein Zerfall) - przekład: Sława Lisiecka

Myślę, że tylko ludzie Wschodu, tego prawdziwego Wschodu, będą kłaniać się im, kłaniającym się przed władzą z Nowego Świata, nisko do ziemi. Będą giąć się i będą śmiać się, że kłaniają się tym, którzy nigdy nie dogonią ich myśli. Bo tylko ludzie Wschodu wiedzą, że król kłania się i zabija. Wiedzą, że wystarczy ułamek sekundy by wyparować raz na zawsze.

Piękne są też czyny, zasługujące na pamięć, i to tym piękniejsze, im bardziej na nią zasługują. I te, które trwają dłużej od naszego życia (i którym towarzyszy sława) oraz te, które są wyjątkowe i których nie dokonał nikt inny prócz nas - są piękniejsze, bo pamięć o nich trwa dłużej. A również te dobra, które nie przynoszą korzyści, ponieważ bardziej odpowiadają człowiekowi wolnemu. Piękne jest również to, co jest indywidualną cechą poszczególnych narodów, i to, co jest symbolem rzeczy przez nie szanowanych. Piękną rzeczą jest np. noszenie długich włosów u Lacedemończyków, ponieważ są symbolem człowieka wolnego; niełatwo byłoby istotnie wykonywać niewolniczą pracę nosząc długie włosy. I podobnie piękną rzeczą jest nie zajmować się żadną pracą fizyczną, bo nie jest cechą człowieka wolnego życie zależne od innych.

(Księga I. Wymowa popisowa)

Wiele lat temu, mając jeszcze w szkole czy w liceum lekcje języka polskiego i lekcje religii, wielokrotnie pojawiało się to pojęcie. Wielokrotnie, ale bez jednoznacznej definicji, z kolei potoczne definicje były raczej zabawne niż wiarygodne. Dzisiaj, odrabiając zaległości z myślenia, natrafiłem na pełną definicję pojęcia cnoty, w Retoryce Arystotelesa w przekładzie Henryka Podbielskiego, oto ona:

Pan wydał ukaz. Prostymi słowami uświadomił wszystkich zgromadzonych o ich wielkich talentach i nieskończonej wiedzy. Zgromadzeni długo literowali w drodze do przeczytania, uwierzyli, wznieśli kilka toastów na cześć władcy i rozeszli się. Każdy w swoim kierunku, na miejsce mu wyznaczone w chromowanej klatce. Pan został niepocieszony: chciał od wiernych właściwego auto-da-fé.

Znalazłem artykuł z obrazkiem z polskiego podwórka, który dla większości komentujących wyraźnie potwierdza, że biały człowiek ukrywa istnienie rzeźni i daje im niepowtarzalną okazję do puszczenia jadu w stronę wciąż nieoświeconych.