Karmiło ich wielu. To z udawanej czy szczerej sympatii, dla obiecanego zysku czy stanowiska, to z powodu bycia pożytecznymi idiotami. Przymykali oko, a on rósł. Gdy dojrzał, uleciało lat, ale przybyło wiary we własnoręcznie wygięty ogląd rzeczy. Postanowił utuczyć się ostatni raz, wszystkimi tymi którzy karmili otchłań. I wy też ich pożywialiście, swoimi rękoma przy urnach, ustami niezasłoniętymi, wygodną ignorancją, i rzymskimi wiecami odrażającymi.
Bordowe lica, ciepłe tłuste ręce, i zakiszone w łoju peegerowskie burki zarzucone na brunatne koszule. I szkaplirz, szkaplirz zważ. Oto on, wybraniec, jeden drugi trzeci nasty, wybraniec wybrany by nie dać więcej wyboru. Wybrany na podobieństwo prawdziwe naszych ideałów. Ti si vrnh dna. Konstrukcja tej przypadkowej budowli dawno usunięta. Kim jest ten pokraczny stwór, pyta zniesmaczony gracz w girlingach, to jakaś anomalia, dodaje drugi przesuwając sercowy kształt do kosza na ścinki.
Rambo Amadeus w Vrh dna (2015) za Genius.Ti si vrh dna, vrh dna, vrh dna
AnomalijaBio si dno i činio si zlo
A sada bi oooo, da zaboravimo toDogmizo si po dnu, prepustio se snu
Pronašo svrhu da otpuziš ka vrhuAl ti nisi vrh, ti si kanta blata
Ispljunuta s dna, anomalijaTi si vrh dna, vrh dna, vrh dna
AnomalijaReko sam ti sve, a pomenuo te ne
Ipak sada znaju svi, da si to tiTi si vrh dna, vrh dna, vrh dna
AnomalijaTi si vrh dna, vrh dna, vrh dna
Ostvarenje ružnog snaTi si vrh dna, vrh dna, vrh dna
Tektonska anomalija
Na brudnej białej tablicy X wykaligrafował Je ne suis pas un cheval et je ne mange pas de foin, które od razu podniosło go na duchu. Chmury się rozstąpiły, a słońce do niego wyjrzało szczerząc swe czeluście, gdy tylko spojrzał na sprawcę czynu, marker ze ścisłego przydziału, typu refillable, który zużyty radośnie barwnie spalał się w piecach i na działkach, a któremu kolejnego życia odmawiano z powodów ekonomicznych, choć zdaje się, że nikt na dobre nie orientował się, czym i w jaki sposób powtórnie go napełnić.
Jest to też lekcja, jaką należałoby wyciągnąć z Adorna, myśląc o polskim życiu publicznym, cierpiącym na niedowład wynikający z żarłocznego infantylizmu. Radykalizujący się narcyzm nie chce znać granic – nie chce znać niczego poza własną psychopatologią, którą się karmi i którą uwzniośla, nie patrząc na to, co dzieje się wokół.
pisze Jakub Momro w Dwutygodniku (podkreślenia moje).
Bylejakość widoczna wszędzie. I zgodzi się z tym pewnie każdy, kto tu dłużej przebywał. (...) Do pewnego stopnia to pokłosie Związku Sowieckiego, w którym nikt nie był za nic odpowiedzialny i niewiele wymagało się od siebie i od innych.
mówi Stasia Budzisz w rozmowie z Dominiką Kręglicką (podkreślenia moje).
Pełno policji, wyją karetki, radiowozy na sygnale. Samochody wjeżdżają między pieszych, stoją w poprzek na pasach. Wychudłe 40+ snują się tu i tam, plując jadem i kurwami wymieszanymi z chujami do przypadkowych przechodniów. Śmierdzi ściekami, dusi zapachem czekolady z fabryki czekolady. W markecie jacyś śmierdzący ludzie, w pracy jakieś pajace i krzyki. Co to, jakieś święto się zbliża?