Orwell, za przekładem Julity Mirkowicz, w Roku 1984 pisze:

Należało się uporać z problemem, jak utrzymywać w ciągłym ruchu machinę przemysłu, nie zwiększając zamożności świata. Rozumiano, że dobra należy wytwarzać, lecz nie wolno ich rozpowszechniać. Jedynym realnym rozwiązaniem była więc ciągła wojna. (...) Wojna to sposób na obracanie w pył, wysadzanie w stratosferę lub zatapianie na dno oceanów materiałów, które można by zużytkować inaczej, niepotrzebnie przyczyniając się do podwyższenia poziomu życia szerokich mas społeczeństwa, a co za tym idzie, do ich edukacji. Nawet wówczas, gdy sprzęt bojowy nie ulega zniszczeniu, jego produkcja to wygodny sposób zajęcia siły roboczej bez wytwarzania zbędnych towarów konsumpcyjnych.

E zadał pytanie: czy uważasz, że oni nas napadną? Komu zależy, aby zadawać sobie takie pytanie, pomyślałem, komu zależy na usprawiedliwianiu swojego wątpliwej jakości postępowania strachem przed obcym, i czy takie pytanie zadają sobie tylko wybrane grupy. I dalej, dlaczego władzy zależy na kreowaniu atmosfery nieustającego konfliktu i napięcia, kto w końcu tak zajadle chce rewanżu, i za co oraz na kim w rzeczywistości ma być to rewanż. Chwilę potem przeczytałem w Roku 1984 Orwella w przekładzie Julity Mirkowicz:

I rzeczywiście partyjny światopogląd najłatwiej dawał się wpoić ludziom o zbyt ograniczonej inteligencji, aby go mogli pojąć. Bez protestu akceptowali nawet najjaskrawsze wypaczenia rzeczywistości, bo nie rozumieli w pełni potworności tego, czego od nich żądano, a ponadto zbyt mało interesowali się aktualnymi wydarzeniami, aby zdawać sobie sprawę z grozy sytuacji. Niewiedza pozwalała im zachować zdrowe zmysły. Przełykali wszystkie kłamstwa, i to bez najmniejszego dla siebie uszczerbku, bo przelatywały przez nich - nie strawione - niczym kamyki przez układ pokarmowy ptaka.

Ruch powietrza zamarł gwałtownie, gdy tramwaj zatrzymał się. Energiczny napływ mas zaczął tłoczyć ludzkie istnienia do stalowego pudła. Kleisty zaczyn rozchodził się wrzaskliwie i nierównomiernie w sposób niekontrolowany i szybki. Nieostrożni ci, którzy przebywali zbyt blisko rosnącego lepkiego ciasta, łatwo stykali się z opuchlizną, natychmiastowo przyklejali się do niej, a ta wypełniała im usta, uszy i oczy, by ostatecznie posiąść ich i przekształcić, stworzyć na nowo, lepkich i zostawiających tłuste ślady, pewnych siebie bezwarunkowo. To, co ich wchłonęło, rośnie w nich, jest z nimi tożsame i pochłania wszystko, co się z nimi zetknie. Nawet ich przedwcześnie przypadkowe dzieci, ich rodzina założona bo nie było stać na służbę, wolno przesuwają się w powietrzu gęstym jak klej, do ostatnich płytkich wdechów. Powietrze w blaszanej puszce gęstnieje, bezruch. Oczy pieką, jak gdyby ktoś płynnie wyłączał oświetlenie. Cień przyciągnięty do podłogi dużą dynią na sznurku trzymaną w prawej ręce potykając się dobiega do dobrze natłuszczonego siedzenia. Z ulgą opada na wytarte miejsce a biała dynia na foliowym sznurku dociąga jego ramię. Powietrze przecina zapach palonej skóry, skwierczącego tłuszczu pod nią, kilogramów soli i tanich przypraw. Ludzie, nie krowy, dyń nie jedzą, krzyczy rozpuszczony bachor. Zmodyfikowane kurczę z niedokładnie poderżniętym przez maszynę gardłem wydaje swój ostatni dech, sznurek podciąga je w górę, to w dół, ostry smród potu miesza się z wegetą. Tramwaj rusza. Jeszcze jeden krótki wdech.

Próbując uzasadniać, dlaczego demokracja jest tym, o co powinniśmy dbać, a nie niszczyć, zostałem, z widocznym obrzydzeniem, nazwany anarchistą (co w sumie jest komplementem), wkrótce potem zaś ochrzczony wrogiem Polski. Przedtem jednak zadano mi pytanie o podatki. Zaskakujące, jak klasyczne jest to pytanie.

Mieszkańcy lewego skrzydła świetnie opanowali zawiłości dialektyki. Uważają, że znają sposób uleczenia ojczyzny. Znają odpowiedź na każde pytanie, komentują donośnie każdą sytuację; doskonale wiedzą co należy wzmocnić w państwie, a kogo pogonić. Rzucają w oponenta taliami kart z pojęciami, nieugiętego obrzucają kamieniami pięści. Ekonomia i ustrój państwa nie ma przed nimi żadnych tajemnic. Wiedzą wszystko, a chcą wiedzieć o wszystkich. Podnoszą głos i mówią o szkodliwym lewactwie.